Voltaire

Co to takiego optymizm? spytał Kakambo. – Ach, odparł Kandyd, to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.

Praca oddala od nas trzy wielkie niedole: nudę, występek i ubóstwo.

Bardzo roztropnie jest wątpić.

Cierpliwość wydaje się nam niczym. A jednak, cóż to za wydatek energii!

Człowiek musiał popsuć trochę swoją naturę, bo nie rodzi się wilkiem, a jest wilkiem.

Delikatność – nierozłączna podobno z miłością, stanowi czasem jej urok, ale częściej nudę.

Gdyby Bóg nie istniał, koniecznością stałoby się wynalezienie go.

Jeżeli Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje, człowiek oddał mu wet za wet.

Kto kocha, ten pragnie, aby na jego pocałunki odpowiadano pocałunkami, aby jego pragnieniu odpowiadało pragnienie, a szczęśliwy jest tylko wówczas, kiedy szczęście daje.

„Lepsze” jest wrogiem „dobrego”.

Człowiek zrodzony jest, aby żyć w konwulsjach niepokoju, lub też w letargu nudy.

Trzeba uprawiać nasz ogródek.

Święte Cesarstwo Rzymskie nie było ani Święte, ani Rzymskie, ani Cesarstwem.

Chcąc zmusić ludzi, aby dobrze o nas mówili, jedyny to sposób – czynić dobrze.

Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.

Dla większości mężczyzn poprawić się, znaczy zmienić wady.

Jeden Polak to istny czar, dwóch Polaków – to awantura, trzech Polaków – och, to już jest polski problem.

Kobieta umie dochować tajemnicy. Tajemnicy swojego wieku.

Lekarze zapisują lekarstwa, o których niewiele wiedzą, na choroby, o których wiedzą jeszcze mniej, ludziom, o których nie wiedzą nic.

Ludzie nieskończenie mali są zwykle nieskończenie dumni.