Fiodor Dostojewski

Bywają marzyciele, którzy obchodzą rocznice pojawienia się ich fantastycznych wizji.

Bóg jest niezbędny, a więc dlatego powinien istnieć.

Czyż jednak w największej nawet izolacji wolni jesteśmy od działania praw natury?

Może jestem nikczemnikiem, ale nie socjalistą!

Napawanie się swoją władzą.

Pragnąc więc prawdzie nadać cechy prawdopodobieństwa, trzeba koniecznie zabarwić ją nieco kłamstwem. Ludzie od początku świata tak właśnie postępują.

(…) trzeba wiedzieć, że nic tak nie raduje Rosjanina, jak wszelakie publiczne skandale i rozmaite tłumne rozróby.

(…) życie ludzkie dzieli się na dwie połowy. Druga upływa wyłącznie pod znakiem przyzwyczajeń, jakie nagromadziły się w pierwszej.

Bywają chwile, kiedy ludzie kochają zbrodnie.

Jeżeli nie ma Boga, to wszystko jest dozwolone.

Mój Boże! Cała chwila rozkoszy! Czyż to mało choćby na całe życie człowiecze?

Człowiek jest nieszczęśliwy tylko dlatego, że nie wie, iż może być szczęśliwy.

– Jeżeli moje brzemię nie ciąży mi, to dlatego, że mam taki charakter, a jeżeli panu bardziej ciąży – to też charakter. Nie ma co tak bardzo się tego wstydzić. Najwyżej trochę.– Wiem, że mam nędzny charakter, lecz nie udaję siłacza.– I niech pan nie udaje. Pan nie jest siłaczem.

Najpierw urządźcie tak wszystko, by każdy człowiek był potrzebny, a dopiero potem go płódźcie.

Niech mi pan powie, proszę – szepnął mi pewnego razu do ucha Stiepan Trofimowicz – dlaczego wszyscy owi zajadli socjaliści i komuniści są zarazem tak straszliwymi kutwami, jakby wręcz byli opętani żądzą zbicia pieniędzy, przy czym im bardziej ktoś jest zatwardziałym socjalistą, tym silniej przejawia się u niego instynkt posiadacza?

(…) ścinanie głów jest znacznie łatwiejsze niż wyciosywanie zrębów nowej idei!

Wiosła z drzewa klonowego… Żagle z płótna jedwabnego…

Bóg dał kobiecie histerię w łaskawości swojej.

Daj młodemu człowiekowi mapę nieba, a odda ci ją jutro… poprawioną.

Ludzie uważają tę całą komedię za coś poważnego, nawet mimo swej niezaprzeczonej mądrości. To stanowi ich tragedię. No i cierpią, oczywiście, lecz… bądź co bądź żyją za to, żyją realnie, nie fantazjują, bo cierpienie to właśnie życie.